BLOG 2: Voor de Finn staan de EK en WK nog op de agenda
Bijgewerkt op: 8 nov. 2020
De recente periode kan ik het beste omschrijven als een reset. Drie dagen voor de eerste corona-maatregelen, toen Mark Rutte handen schudden nog geen enkel probleem vond, begonnen de Spelen van Tokio gewoon in juli 2020. Een paar dagen later werden ze misschien zonder publiek gehouden en weer een paar dagen later werden ze uitgesteld. Maar tot wanneer?
Ik was opgelucht toen op 24 maart na wekenlange onzekerheid eindelijk helder werd dat het een jaar later ging gebeuren: in de zomer van 2021. Het ging in ieder geval door! Ik kreeg de duidelijkheid die ik wilde en besloot een jaar te investeren in mijn positie binnen de mondiale top 4 in de Finn. De afstand tot de rest van het veld moest uitgebouwd.
Maar dát is de sport, er zijn andere belangrijke zaken.
De moeder van mijn vaders partner Helga zat zonder bezoek in een verzorgingstehuis. Als het misgaat, is de oude vrouw een sitting duck. Dan kan zo'n huis een brandhaard van corona worden. Daar hebben we natuurlijk veel zorgen over. En zo kent iedereen wel iemand waarover zorgen bestaan.
De moeder van een collega van me is overleden aan corona. Tsja, is dat dichtbij? Ik vind van wel, zoiets is triest. Mijn particuliere sores valt dan erg mee. Ik moet het vijf maanden doen zonder De Dame, zoals ik haar noem: Molly Meech. Mijn vriendin zit thuis in Auckland, Nieuw-Zeeland. We face-timen dagelijks, soms twee keer. Dat zijn fijne gesprekken maar onze levens zijn momenteel eentonig. We trainen thuis en fietsen afstanden, dat is het in essentie.
Molly zeilt zelf ook in de wereldtop, zit in hetzelfde pakket. Het is best lastig, die afstand. Er naartoe varen in de Finn gaat niet en voorlopig zit een vliegreis er ook niet in. Het is een waiting game. Zij is 27, ik 31... er zijn naast corona nog wel meer grote vragen waar we samen een antwoord op willen vinden: hoe en waar gaan we ons gezamenlijke leven organiseren?
Maar die grote kwesties hoeven gelukkig niet in een blog te worden opgelost. Voor de rest geldt nu: we zijn beiden zeilers, passen ons gemakkelijk aan. En wat ondervinden we nu helemaal zelf van alle corona-problemen? Als ik wilde kon ik de afgelopen tijd zelfs gaan varen. Dat mocht, ik zit immers toch maar in mijn eentje in die boot, de Finn. Die anderhalve meter is dus geen issue, alleen waren de faciliteiten van het watersportverbond lange tijd niet bruikbaar.
Maar ik heb bewust gas terug genomen. Als je hoort dat de Spelen een jaar worden uitgesteld, is dat ook verstandig. We waren volop richting pieken aan het gaan en dat hoefde plotseling niet meer. Je krijgt er in een vierjarige campagne plotseling een jaar bij. Thuis trainen en ook met fietsen fit blijven, daar ging het om. Niet een beetje halfslachtig in die boot hangen, op 14 mei heb ik mijn boot weer opgetuigd de Noordzee op er vol tegenaan.
De EK in Polen en de WK in Spanje staan voor de Finn nog steeds op de agenda voor dit jaar. Kleine kans dat ze doorgaan, maar ik bereid me er wel op voor. Ik kijk er ook heel erg naar uit om weer te presteren. Om met iedereen die zich betrokken voelt bij me, weer te genieten van topsport.
Nicholas
Photo credits: Sander van der Borch / Watersportverbond
