Het is klaar zonder dat ik er klaar mee ben. Dat is het frustrerende, dat ik er niet nog een keer voor kan gaan. Mijn boot, de Finn, doet de volgende Spelen niet meer mee. Terug naar de Laser ligt niet voor de hand, even een ander olympisch traject beginnen eigenlijk ook niet… maar de Spelen zullen altijd blijven trekken! Want met de zeilsport ben ik nog lang niet klaar. Die blijft mijn passie. Ik pak nu even de tijd om alles echt achter me te brengen, maar er komt zeker weer iets om me op te richten. Misschien het project Sail GP, een wedstrijd voor landenteams in de zeilsport. Of de Ocean Race, waarvan ik me altijd al heb voorgenomen om die ooit te gaan doen in mijn sportleven. Maar voorlopig moet ik leren leven met de vierde plek op de Spelen van Tokio. Als ik in het begin geen elfde plaats had gevaren, een buitje een minuut eerder was gevallen en ik die race bijvoorbeeld gewoon vierde was geworden, dan had ik op het podium gestaan. Maar het is allemaal ‘wat als…?’, daar koop ik niets voor. Je wil het natuurlijk niet in handen van anderen leggen, niet afhankelijk zijn. Maar het wordt extra moeilijk als je zelfs na de medalrace nog door een verkeerde jurybeslissing geen brons hebt. Als de Spanjaard in plaats van de Nieuw-Zeelander een straf had gekregen, wat een moediger jury had moeten doen, dan had ik alsnog op het podium gestaan. Maar ja…had! De laatste paar dagen was ik met Kiran en nog wat TeamNL-leden aan het kitesurfen, heerlijk. Dan tellen medailles niet. Dat realiseer ik me dan ook wel, maar toch… een medaille had alles gemakkelijker voor me gemaakt. Hoewel ik er veel vertrouwen in heb dat ik nog bij mooie zeilcampagnes voor Nederland betrokken raak. Maar voor nu is dit het. Zonder mensen voor het hoofd te willen stoten, want ze bedoelen het allemaal goed, maar berichtjes dat men toch trots op me is, daar zit ik niet op te wachten. Die vierde plaats voelt als falen, in ieder geval niet als iets om trots op te zijn. Er zat gewoon meer in en daarover ben ik pissed off, eigenlijk gewoon verdrietig. Ik heb geen race gewonnen, werd twee keer tweede, ik was gewoon net niet goed genoeg, net niet. Ik heb alles gegeven, ben blijven vechten. Nadien stonden de tranen in mijn ogen, maar echt voelen deed ik niets. Alsof ik verdoofd was. En ook dat besef dat het ophield, dat er geen herkansing komt. Ik had in Parijs prima kunnen varen, maar de Finn is dan geen olympische klasse meer. Het is allemaal gewoon kak, laat ik het zo maar zeggen. Die ene alles bepalende missie heb ik niet volbracht. Dan probeer ik me vooral vast te houden aan het gevoel in het team, met de zeilers en de staf. De laatste avond met hen, de manier waarop iedereen meeleefde met de winnaars, maar ook met de verliezers, in blijdschap en teleurstelling dus dat was geweldig. Dat relativeert ook. In ieder geval wil ik dat graag, dat ik me realiseer dat er meer is op aarde… maar voorlopig lukt dat nog niet, want resultaattechnisch was het gewoon kak, deze Spelen. Ik had voor mijn vrienden, familie, coaches, voor iedereen die mij volgt, zo graag een medaille willen meenemen. Het is voor mij vooral een drijfveer om iedereen in de toekomst een andere reden te geven om trots op mij te zijn! Komt goed hoor!!!
Nicholas
